Κλειστά σχολεία, πόσο εντέλει κοστίζουν;

Η αριθμητική ήταν πάντα το αγαπημένο μου μάθημα. Ίσως επειδή οι αριθμοί λένε πάντα αλήθειες, σε αντίθεση με την στατιστική!

Λοιπόν, οι μαθητές της Μυκόνου σήμερα δεν είχαν σχολείο διότι οι εκπαιδευτικοί είχαν εκλογές. Τι σημαίνει αυτό με απλή αριθμητική;

Στο νησί μας έχουμε τουλάχιστον 200 εκπαιδευτικούς (αυτοί που διδάσκουν, αυτοί που έχουν αποσπαστεί και ξέχασαν να γυρίσουν και αυτοί που λείπουν σε μόνιμη και νόμιμη άδεια).

Ο μέσος εκπαιδευτικός στοιχίζει στον καταχρεωμένο ελληνικό λαό 1800 Ευρώ τον μήνα τουλάχιστον, λαμβάνοντας υπόψη τις κρατήσεις, τους 2 περισσότερους μισθούς κλπ.

Συνολικά λοιπόν οι εκπαιδευτικοί στοιχίζουν 360.000 Ευρώ τον μήνα ή περίπου 4.200.000 Ευρώ τον χρόνο, για την Μύκονο και μόνο.

Σε αυτό το κόστος δεν έχει συμπεριληφθεί το κόστος για την φοίτηση των εκπαιδευτικών (όσο ήταν φοιτητές και μαθητές) ούτε το κόστος των συνταξιούχων που ο Θεός να τους έχει καλά, έχουν κάποια καλή σύνταξη από νωρίς, ούτε επίσης το κόστος του Υπουργείου και των Διευθύνσεων που είναι γεμάτο με αργόσχολους. ΑΝ τολμήσει κανείς να συμπεριλάβει το κόστος αυτό, τότε μιλάμε για διπλασιασμό!

Δεν έχει επίσης υπολογιστεί το κόστος κτηρίων, εξοπλισμού, λειτουργικών εξόδων κλπ...

Οι μέρες που κάνουν κανονικό μάθημα, είναι το πολύ οι μισές του χρόνου, περίπου 170, με μέσο όρο 5 διδακτικές ώρες την ημέρα.

Αυτό σημαίνει απλά ότι κάθε μέρα που τα παιδιά μας πάνε σχολείο, κοστίζει η μισθοδοσία καθηγητών που απλώς διδάσκουν, 25,000 Ευρώ άμεσα ή 50.000 έμμεσα.

Ναί, κάθε μέρα το Δημόσιο, δηλαδή εμείς, πληρώνουμε αυτά τα ποσά, για να έχουμε μία παιδεία, ικανή να βγάλει τα παιδιά μας απο τον βούρκο που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε στην Ελλαδα του Μαρκόπουλου (Λέγκω, Λέγκω, ένα αληθινό τραγούδι...)

 

Έρχονται λοιπόν οι συνδικαλιστικοί φορείς του χώρου και αποφασίζουν για εκλογές, όπως κάθε χρόνο(;).

Όλοι έχουν δικαίωμα στον συνδικαλισμό, πόσο μάλλον οι εκπαιδευτικοί που μαζί με τους τραπεζικούς και την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ είχαν πάντα δυνατές θέσεις.

Ήταν ανάγκη οι εκλογές αυτές να γίνουν όμως σε ημέρα και ώρα μαθήματος;

Χάθηκε ο κόσμος αν τις έκαναν Σάββατο ή Κυριακή;

Ποια είναι αυτή η καταραμένη ηδονή που έχει μπεί τόσο βαθιά στο μυαλο των ανθρώπων αυτών και αποφεύγουν να κάνουν μάθημα για το παραμικρό;

Αφού μισούν τόσο πολύ το λειτούργημα τους, γιατί δεν το παρατάνε, να μπούν άλλοι, με φρέσκα μυαλά και λιγότερο μίσος για το έργο τους;

Έχουν αντιληφθεί ότι την λογική αυτή την έχουν περάσει και στους πιτσιρικάδες οι οποίοι με την σειρά τους κάνουν αποχές, καταλήψεις, κοπάνες για το παραμικρό;

 

Ποιός εντέλει είναι ο κερδισμένος με τα σχολεία κλειστά; Σίγουρα δεν είναι ο μαθητής, δεν είναι ο εκπαιδευτικός, δεν είναι η κοινωνία!  

Μήπως ο μόνος κερδισμένος είναι όποιος μισεί την Χώρα μας, όποιος θέλει να έχουμε YESMEN και καρπαζοεισπράκτορες στην κυβέρνηση; Μήπως αυτό το έργο είναι αυτό που ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΑ γίνεται, χρόνια τώρα στον χώρο της Παιδείας;

Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε όλοι ότι χωρίς πραγματική παιδεία απλώς δημιουργούμε την επόμενη γενιά υποταγμένων;

Ανήκω στην γενιά που φώναζε στους δρόμους «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Δυστυχώς όμως άλλο εννοούσα. Ήθελα τίμιο ψωμί βγαλμένο απο την δουλειά μου και τον αγώνα μου, όχι δανεικό απο τα παιδιά μου, ήθελα Παιδεία με σεβασμό στον άνθρωπο και την γνώση, ήθελα πραγματική Ελευθερία και όχι την Ελευθερία την γειτόνισσα ή την Αρβανιτάκη...