Σήμερα Παρασκευή έγινε ένας αγώνας μπάσκετ στην
Σύρο, μεταξύ των σχολικών ομάδων των Λυκείων Μυκόνου και Σύρου. Η Μύκονος έχασε
με σκορ 69 - 16 ή κάτι τέτοιο.
Αυτό δεν είναι είδηση, μιας και όποτε πηγαίνει
μυκονιάτικη ομάδα, όπου και να πηγαίνει, πάντα χάνει.
Η είδηση που με
προβληματίζει δυστυχώς είναι αλλού.
Όταν μήλησα με έναν
απο τους παίχτες της ομάδας πριν τον αγώνα, ήταν σίγουρος ότι πάνε για να
χάσουν. Είχε την ψυχολογία του χαμένου, αυτού που ότι και να κάνει, όσο και να
προσπαθήσει, δεν μπορεί να κερδίσει διότι είναι γενημένος Μυκονιάτης, άρα είναι
γενημένος για να χάνει.
Έτσι χάνει και στις
Πανελλήνιες, έτσι χάνει και στους Πανελλήνιους διαγωνισμούς, έτσι χάνει όπου
υπάρχουν αξιοκρατικά κριτήρια.
Άραγε αυτοί οι έφηβοι
τί εγκλημα έχουν κάνει; Γιατί γίνονται πολίτες Β κατηγορίας πριν καν ξεκινήσουν
να μπαίνουν στον στίβο της ζωής; Γιατί οι δυνατότητες τους να τελειώνουν εκεί
που τελειώνουν τα όρια του νησιού μας;
Ποιός είναι υπεύθυνος
για την κατάντια του νησιού και για την απαξίωση των νέων γενιών;
Ένα κλειστό
γυμναστήριο με τουαλέτες και αποδυτήρια θα ήταν το απαραίτητο εφόδιο για τα
παιδιά μας.
Ένα καλύτερο σχολείο
με αρχές, καθηγητές, υποδομές, όραμα, που να αντέχει στην αξιολόγηση και να
μπορεί να θεωρηθεί πρότυπο ή πειραματικό όπως τώρα λέγεται, που να μπορεί να
εμπνέει τους μαθητές να συμμετέχουν στην απόκτηση γνώσης θα ήταν επίσης ένα
εφόδιο για τα παιδιά μας.
Τι απ' όλα αυτά
γίνεται;
Αφού σήμερα ο Δημος
είναι ουσιαστικά ο διεκδικητής αυτών των στόχων, τί κάνει;
Η ΚΔΕΠΑΜ τι κάνει γι
ατην Παιδεία; Καλό το αρμόνιο και το τουμπερλέκι, αλλά εκεί τελειώνουμε; Η μήπως
τα μαθήματα για Καραγκιόζη είναι αυτό που μας λείπει;
Μπας και ακούσανε για
τα μαθήματα αλληλεγγύης που οργανωνονται σε διάφορους Δήμους, με σκοπό την
ενίσχυση των γνώσεων των μαθητών για τις Πανελλήνιες; Υπάρχουν τόσα άλλα
πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν πριν ασχοληθούν με αυτά που θέλουν να
ασχοληθούν... Αλλά και αυτά που ασχολούνται είναι τόσο λίγα, και τόσο ξένα με το
νησί μας... Ποιος εντέλει βάζει στόχους και με ποια λογική;
Το κλειστό
γυμναστήριο είναι μία αλλη μεγάλη πληγή. Το παράδοξο με το νησί μας είναι ότι οι
εμπλεκόμενοι στο θέμα αυτό δεν έχουν να επιδείξουν έργο ή πραγματοποιήσιμη
πρόταση αλλά μόνο εμπόδια. Ναι, ο καθένας έχει το εμπόδιο του, με αποτέλεσμα τα
ίδια άτομα, τα τελευταία 20 χρόνια να σταματούν κάθε προσπάθεια.
Κύριοι, έχουμε
ευθύνες, είμαστε υπεύθυνοι. Αν είμαστε λίγοι, ας πάμε σπίτι μας.
Με λογικές βολέματος
και ωχαδελφισμού δεν μπορούμε να καταδικάζουμε τις νέες γενιές σε
μετριότητα.
Τι άλλο πρέπει να
προσφέρει ο Μυκονιάτης για να έχει την αντιμετώπιση που του αξίζει απο την
Πολιτεία;
